«Ηρθα να δω αν... γέρνει»

Αυτό που γοητεύει το κοινό, σύμφωνα με τους αξιωματικούς, είναι ότι τα υποβρύχια περιβάλλονται από μυστήριο, καθώς είναι δύσκολο να τα επισκεφτεί κανείς. 

«Hρθα να δω αν γέρνει», λέει ο κύριος που περιμένει μπροστά μου, στη σειρά, για αριθμό προτεραιότητας προκειμένου να μπει στο υποβρύχιο «Παπανικολής». Για λίγο το κοιτάμε διερευνητικά όχι, δεν γέρνει. Αυτό το επιβλητικό σκάφος, όμως, που άνοιξε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο την καταπακτή του στους πολίτες, ανήκει στην περιβόητη παρτίδα των τεσσάρων υποβρυχίων που κόστισαν 1,9 δισεκατομμύρια ευρώ -«τα υποβρύχια του Ακη», όπως λέει μια κυρία με συνωμοτικό ύφος- και ως πρώτα στο είδος τους αντιμετώπισαν κάποιες... παιδικές ασθένειες. Μία από αυτές ήταν το ότι αρχικά έγερναν κατά 45 μοίρες.
Σήμερα το «Παπανικολής», πιο ίσιο από ποτέ, είναι αγκυροβολημένο στον προβλήτα του ΟΛΠ, στο λιμάνι του Πειραιά, και υποδέχεται το κοινό. Και τι κοινό! Τριακόσια και πλέον άτομα έχουν ήδη προμηθευτεί το χαρτάκι της προτεραιότητας και η ώρα είναι 12.30 το μεσημέρι. Η αναμονή θα ξεπεράσει τις 4 ώρες, όμως οι περισσότεροι δεν πτοούνται. Αλλοι περιμένουν υπομονετικά χαζεύοντας το απέξω, άλλοι φεύγουν για μια βόλτα για να επιστρέψουν αργότερα. Και όσοι δεν αντέχουν την αναμονή βγάζουν μια σέλφι με φόντο το υποβρύχιο και αποχωρούν.
Οι επισκέπτες είναι κυρίως οικογένειες με παιδιά, αλλά και παρέες νέων, αρκετοί ηλικιωμένοι, μερικοί απλώς περίεργοι και κάποιοι παραπλανημένοι από ανακριβείς αναφορές σε sites: νομίζουν ότι το υποβρύχιο που στέκει εδώ είναι το θρυλικό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου! «Από το Μοσχάτο ήρθα», μου λέει μια κυρία. «Πάω και βλέπω όλα τα πολεμικά σκάφη όταν τα ανοίγουν. Εμείς δεν τα πληρώσαμε; Τόσα που έχουμε δώσει, πρέπει να μας πάνε και βόλτα στην Αίγινα».
Μέχρι την Αίγινα δεν μας πηγαίνουν, αλλά μια ξενάγηση 15 λεπτών μάς κάνουν. Παρότι το υποβρύχιο είναι αγκυροβολημένο και το επισκέψιμο κομμάτι του είναι μόλις 2,5 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, δεν ξέρω εάν οι περισσότεροι θα ήθελαν να περάσουν πιο πολλή ώρα εκεί κάτω. Κατεβαίνουμε σε ομάδες των 10 - 15 ατόμων και πιο πολύ διαρκεί η κατάβαση στη μήκους τεσσάρων μέτρων (!) απόκρημνη σκάλα του. Τα μικρά παιδιά τα κατεβάζουν αγκαλιά μέλη του πληρώματος, ενώ ανάμεσα στους γενναίους βρίσκονται και μερικές έγκυοι. Στο μπροστινό μέρος, στο τορπιλοστάσιο, υπάρχει τραπεζαρία όπου οι άντρες του πληρώματος (περίπου 40 άτομα) τρώνε και βλέπουν τηλεόραση στο mute, γιατί την ίδια ώρα πάντα κάποιοι θα κοιμούνται στις 24 κουκέτες, που μοιάζουν περισσότερο με ευρύχωρα ντουλάπια.
Η φωτογράφιση απαγορεύεται και έχουμε αφήσει έξω τα προσωπικά μας αντικείμενα. Στο πίσω μέρος του σκάφους βρίσκονται όλα τα όργανα, το διοικητήριο και το περισκόπιο. Το πλησιάζω και βλέπω τον έξω κόσμο σαν μακρινή φωτογραφία. Στον «Παπανικολή» υπάρχουν επίσης ένα μαγειρείο, μία τραπεζαρία για τους αξιωματικούς και το δωμάτιο του κυβερνήτη - είναι ο μόνος που έχει προσωπικό χώρο γι’ αυτό το πλήρωμα δεν περιλαμβάνει γυναίκες.
«Ο κόσμος γοητεύεται από τα υποβρύχια, γιατί τα περιβάλλει κάποιο μυστήριο, μια και δεν έχουν τη δυνατότητα να τα επισκεφτούν», αναφέρει ο ύπαρχος Δημήτρης Βογιατζής. Και πώς είναι να ζεις περισσότερο από 300 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας; «Σ’ εμένα, που είχα συνηθίσει τα παλιά υποβρύχια, φαίνεται άνετο. Είναι το καμάρι μας, ένα από τα πιο σύγχρονα υποβρύχια στον κόσμο. Εχει αποθηκευμένο υγρό οξυγόνο και φιάλες υδρογόνου και κάνει το αντίθετο της ηλεκτρόλυσης παράγοντας ηλεκτρική ενέργεια και νερό. Ετσι μπορεί να παραμείνει βυθισμένο έως και 13 ημέρες και είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστεί».
Ο πιτσιρικάς που έχει κατέβει αμέσως μετά από εμένα κοιτάζει τώρα γύρω του με δέος. Τραβάει το σακάκι του αξιωματικού και τον ρωτάει: «Δηλαδή εδώ είναι βάρκα;». Και το «Παπανικολής» τραντάζεται από τα γέλια.